मराठी

अंगणभर विखुरलेल्या गुलमोहोराच्या लालजर्दपाकळ्यांतून हलकेच पावलं टाकतानाहीतुला कसेसे होईपहिल्या पावसाच्या धुंद वृष्टीत सचैल भिजतानातुझ्या नसानसातून आनंदाचे हुंकार उमटतदूरदूरुन आलेल्या गीतलहरींनी तुझ्याछातीतले इमानी दु:ख भरभरुन वाहू लागे. एकदा सोनेरी संधीप्रकाशात झळ्झळती केतकीसाडी नेसून गच्चीवर मी तुझ्यासमोर आलेतेव्हा एकटक न्याहाळत कवितेतल्यासारख तूम्हणाल होतास, "आता मी कोणता संधीप्रकाश पहायचा ? " हे सारे उद्याही तसेच असेल....... ऋतुचक्राचे आस आपल्या गतीने फिरत राहतीलसंधीप्रकाशाचा सोनेरी लावण्यात अवघा आसमंतन्हाउन निघेल. आणि पहिल्या पावसाच्या बेभान वृष्टीत धरतीचाकण न् कण पुळकीत होउन नाचू लागेलहे सारे तसेच असेलफक्त तू नसशील......... तू नसशीलमात्र गुलमोहोराच्या ओसडंत्या पाकळ्यांतून वेदनेचीलालजर्द आसवं तुझ्या आठवणीसाठी वाहतच राहतील.